Հոդվածում ուսումնասիրվում է «այո-մարդկանց» ֆենոմենը և դրա բացասական ազդեցությունը ղեկավարության, որոշումների կայացման և ընդհանուր առմամբ հասարակության գործուներության վրա։ Տիգրան Հայրապետյանը պնդում է, որ այս երևույթը, որը վերաբերվում է այն անհատներին, ովքեր կուրորեն համաձայնվում են իրենց առաջնորդի որոշումների հետ և աջակցում են նրան՝ առանց կասկածի տակ դնելու նրանց արժանիքները կամ հաշվի առնելով այընտրանքային տեսակետները։ Նա կարծում է, որ այս երևույթը հանդիպում է այն մարդկանց մոտ, ովքեր պատրաստ են զիջել իրենց բարոյական մասնագիտական չափանիշները, որպեսզի իրենց համար իշանության դիրքեր ապահովեն։
«Ճիշտ կռահել ղեկավարի մտքերը և ձգտել առաջինը հավանություն տալ դրանց:»
Այստեղ մարդիկ նույնպես ավելի շատ մտահոգված են իրենց իշխանության և ազդեցության դիրքերը պահպանելով, քան իրենց քաղաքացիական պարտքը կատարելով:
Հոդվածում ընգծվում են տվյալ երևույթի բացասական հետևանքները, ինչպես ժողովրդավարության և հանրային վստահության խաթարումը: Հոդվածում ասվում է, որ այս երևույթը հաղթահարելու միակ միջոցը առողջ այլախոհության և քննադատական մտածողության խրախուսումն է իշխանական համակարգի ներսում և ընդդիմության ներսում։ Այն անհատները, ովքեր կարելի է ասել դեմ են գնում իրենց բարոյական և մասնագիտական չափանիշներին ՝ հանուն իրենց ուժի և ազդեցության դիրքերը պահպանելու, պետք է պատասխանատվության ենթարկվեն իրենց գործողությունների համար:
«Կույր համաձայնության ավանդույթները մենք ժառանգել ենք խորհրդային իշխանության ժամանակներից, և այսօր հասարակական-քաղաքական աշխույժ գործունեության մեջ ընդգրկված «չափահաս սերունդները» լիարժեք ժառանգորդներն են այն բարոյականության և ստերեոտիպների, որ խորհրդային իշխանության պայմաններում հասարակական հարաբերությունների հիմքն էին և էությունը:»
Այս հատվածում ընդգծվում է կույր համաձայնության խնդիրը, որը տարածված էր խորհրդային իշխանության դարաշրջանում նույնպես և ժառանգվել էր ներկա սերունդների կողմից։ Հեղինակը ենթադրում է, որ մարդիկ սովոր են կանխատեսել իրենց առաջնորդների մտքերն ու գաղափարները և առաջինը հաստատել դրանք: Այս երևույթը խորապես արմատավորված է հասարակության մշակույթի և բարոյականության մեջ և վերածվել իրավական և բարոյական խնդրի:
«Այդպիսի իրավիճակներ պետք է համարել տվյալ ժողովրդի համար բախտորոշ նշանակություն ունեցող անցումային փուլերը՝ կազմավորումների (ֆորմացիա) փոփոխությունները, պատերազմները, այսինքն՝ այն իրողությունները, երբ օրակարգի հարց է դառնում լինել-չլինելու խնդիրը:»
Հայրապետյանի այս միտքը շատ համահունչ է այն ժամանակաշրջանին, որում մենք հիմա ապրում ենք՝ 2018 թվականից հետո, հեղափոխություն, պատերազմ։
«Առավել ողբերգականն այն է, որ այս երևույթը կայուն ժառանգական բնույթ է կրում, և երիտասարդությունը, «ճիշտ» կողմնորոշվելով, ընտրում է նույն ճանապարհը:»
«Ամենատարբեր գերատեսչությունների պաշտոնյաները մասնավոր խոսակցություններում ահազանգ են խփում տիրող իրավիճակի, հանրապետության ներքին և արտաքին քաղաքականության, նրա գործողությունների, կադրային անհեթեթության և այլնի մասին, սակայն, ինչպես և խորհրդային ժամանակներում, այդ ամենը միայն խոհանոցում և խիստ նեղ շրջանակներում: Իսկ իբրև վարչակարգի ծառա՝ նրանք պատրաստ են հոխորտալով պաշտպանել նրա յուրաքանչյուր քայլը:»
«Ուստի, ժողովրդի ոգին հեռուստահաղորդումներով ու խրոխտ կոչերով չէ, որ պետք է բարձրացնել, այլ համակարգի արմատական փոփոխություններով: Ժողովուրդը պետք է յուրաքանչյուր քայլին զգա, որ իրենից անձնազոհություն պահանջող իշխանությունն ինքն էլ այդպիսին է և ձեռնհաս է որևէ լուծում գտնելու ծառացած խնդիրներին»։
Այս հատվածում երևում է, որ Տիգրան Հայրապետյանը ցանկանում է հասկացնել մարդկանց թե ինչպես պետք է ձգտել փոփոխությունների կամ անգամ հեղափոխության: Նա այստեղ շատ լավ առանձնացնում է այն միտքը, որ ժողովուրդը պետք է օրինակ վերցնի իշխանությունից, սակայն, ինչպե՞ս, եթե իշխանությունները անձնազոհ չեն:
Հոդվածը պարունակում է մտածելու տեղիք տվող բովանդակություն: Տիգրան Հայրապետյանի փաստարկն ամրապնդվում է պատմական և ժամանակակից օրինակներով, ինչպես նաև առողջ այլախոհության և քննադատական մտածողության կոչով ՝ որպես ժողովրդավարության և հանրային վստահության պահպանման կարևոր արժեքներ: